مطئنا یکی از سخت ترین جنبه های هر بیماری بخصوص سرطان، درد است. درد حسی ناخوشایند و تجربه ای احساسی همرا با آسیب بافتی واقعی بالقوه است. در بسیاری از شرایط پزشکی درد علامت مهمی است و به میزان قابل توجهی با کیفیت زندگی یک فرد و عملکرد کلی او در ارتباط است.
درد در بیماران سرطانی یک مسئله جدی است. 50 درصد بیماران سرطانی از درد شدید رنج می برند و شکایت می کنند. درد سرطان به عنوان دردی که به وسیله نئوپلاسم بدخیم یا به عنوان پیامد مداخله درمانی ایجاد شده است، معرفی می شود.
مطالعات نشان داده است که درد در دو سوم همه افراد مبتلا به سرطان دیده شده است. باید خاطر نشان کرد که در 85 درصد موارد بیماران مبتلا به درد سرطان از تجربه درد استخوانی و درد پشت رنج می برند. در مطالعات مختلف مشاهده شده است که بیماران مبتلا به سرطان که از درد رنج می برند نسبت به بیماران سرطان بدون درد به میزان بیشتری دچارا فسردگی، اضطراب، خود بیمار انگاری و نظایر آن می شوند که این مسئله مطمئنا روی کیفیت زندگی بیمار و سیر بیماری و درمان آنها موثر خواهد بود.
نکته مهم که باید به آن توجه داشت این است که درد سرطان مهار شدنی است و این جزء اولین حقوق یک بیمار است که در طول دوران بیماری جز رنج و ناخوشی ناشی از طبیعت بیماری از تحمل درد رهایی یابد. باید به بیمار اطمینان داد که درد او مهارپذیر است و مهار درد بخشی از درمان سرطان اوست.
برای کنترل درد بیماران سرطانی روش های مختلفی وجود دارد که شامل روش های دارویی، شناخت درمانی و روش های اینترونشنال کنترل درد می باشد. باید به بیمار خاطر نشان کرد که بیش از یک راه برای کنترل درد وی وجود دارد.
از روش های دارویی می توان به استفاده از داروهای مخدری یا مسکن های غیر مخدری برای کنترل درد اشاره کرد. روش های مداخله ای کنترل درد شامل بلوک اعصاب ناحیه ای و شبکه های عصبی مانند نورولیز اعصاب به روش های شیمیایی یا استفاده از امواج رادیو فرکوئنسی